Beautiful things

An unintended elegy. Musical excursion #21

[UITZONDERLIJK WORDT DEZE MUZIEK-EXCURSIE IN HET NEDERLANDS VERTAALD - ZIE BENEDEN NA DE CLIP]

I met Gé more than 20 years ago, at a party in the Kempen in 2003. There were masses of people there, but he and I clicked and it was the start of a great friendship. Now, cancer has caught up with Gé, and last Sunday, his struggle ended.

---

Here is a musical excursion that may, if you know nothing of the techno scene, come to you as something unfamiliar. This is a style known as euphoric trance or uplifting trance and how it works is that the listener is induced into a sort of trance and thereby gets transported by the music to an apogee, a climax, if you will, through the skills and techniques of the composer and thereby experiences euphoria, or is uplifted.

Trance is a technique with ancient roots in the earliest music. Monotone univoice monastic music was intended to induce a trance, as was Gregorian chant, right down to today’s 19th century hymns. A trance is not hypnosis, however: the essence of trance is that the listener ceases to be self-aware. One might think that the best appreciators of trance would therefore be actors, but, while actors are practised in the art of not being self-aware of themselves, they are eminently aware of the character whom they assume. It’s an aim of much drum-beat music, samba, rock and roll, jazz and so on.

The trance is induced by the music. Trance is played mainly in clubs, and forms part of a set of similarly constructed music: the best DJs can play a set of an hour and more with listeners not even aware that the tracks have changed meanwhile. They are drawn in by the magnetic attraction of the beat, and, for the lonely and the wallflowers, it’s time to dance, because no one is looking at you (and you don’t care even if they are). It is you, the music, and the euphoria.

Please, promise me, you won’t hook off after 30 seconds: club music always has long lead-in and lead-out times, to allow the DJ to creatively eliminate the seam between tunes. This runs to over nine minutes, so set aside a time and place to experience this … euphoria.

Not being a DJ myself, I honestly don’t know if you can buy this as sheet music. Disco music is hit parade stuff: the disc as cut in the master is the disc you hear, whichever disco you go into: that reliance on the original music promotes predictability and therefore is less interesting as a music experience—the party remains relatively sober in character. Club music is far freer, especially with techniques like sampling and scratching, and whatever they come up with in future. Today’s DJs make out of pre-recorded music an on-the-spot creative experience, so that the likelihood of a regular clubber hearing the same music in exactly the same version more than once is actually very remote.

The fact that this tune has a lyric is relatively unusual: vocals distract from the trance experience by returning the listener to concrete events. However, this is one trance tune where I really like the sung lyric. Mavie Marcos’s voice does not try to accompany the music, nor does it accompany her: she and the music form an organic whole, which is the entire point, especially when the listener joins them in there.

The piece is constructed almost like a symphonic movement but, of course, aside from the voice, it’s all electronic. However, there is no need to be snooty about music not played on wooden instruments: those are real, theoretical chords that send those shivers down your spine, and that is real euphoria that uplifts you. What’s more, Gé’s fellow Dutchman Tijs Verwest is a real man and a real musician, performing here as DJ Tiësto, pretty universally acclaimed as one of the best, if not the best, of DJs of all time (he does concerts: figure that—a concert of recorded music; now, surely, you must be curious?).

Image: DJ Tiësto in performance. (By Julia Keiser - Own work, CC BY-SA 4.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=61185468).

If you generally listen to the likes of Beethoven and his Ninth Symphony, this is much shorter, and gets to the point a lot faster (no one really goes to see the Ninth for the first three movements, do they?). DJ Tiësto even has his own answer to the Ode to Joy: listen out for the crescendo at 4’25”.

For twenty years, Gé and I disagreed on one thing in particular: God, and whether He exists. I didn’t realise it before, but we encounter the following lyrics here:

Take this happy ending away, it’s all the same; God won’t waste this simplicity on possibility. No one’s calling for me at the door: an unpredictable won’t bother anymore, and silently gets harder to ignore.

Look straight ahead: there’s nothing left to see; what’s done is done, this life has got its hold on me. Just let it go: what now can never be.

Gé and I heard a lot of trance music together, but there were few tracks we thought excelled over this. Maybe … because. I hope he’s listening. David Bowie’s LP Ziggy Stardust and the Spiders from Mars bears the unusual instruction for listeners at the foot of the back cover: to be played at maximum volume; here too is a piece that does not really hit the mark at a low volume.

Beautiful Things

Written by DJ Tiësto

Performed by Andain (Josh Gabriel and Mavie Marcos).

Released in 2003.

Mooie dingen

Een onbedoelde elegie.

Ik ontmoette Gé meer dan 20 jaar geleden, op een feestje in de Kempen. Er waren massa’s mensen, maar hij en ik klikten en het was het begin van een geweldige vriendschap. Nu heeft kanker Gé ingehaald en zondag kwam er een einde aan zijn strijd.

---

Hier is een muzikale excursie die, als je niets van de technoscene weet, je misschien als iets onbekends zal overkomen. Dit is een stijl die bekendstaat als euforische trance of opbeurende trance en hoe het werkt is dat de luisteraar in een soort trance wordt gebracht en daardoor door de muziek naar een hoogtepunt, een climax, als je wilt, wordt getransporteerd door de vaardigheden en technieken van de componist en daardoor euforie ervaart, of wordt opgetild.

Trance is een techniek met oude wortels in de vroegste muziek. Monotone eenstemmige kloostermuziek was bedoeld om een ​​trance op te wekken, net als Gregoriaanse gezangen, tot aan de hedendaagse 19e-eeuwse hymnen. Een trance is echter geen hypnose: de essentie van trance is dat de luisteraar ophoudt zelfbewust te zijn. Je zou denken dat de beste trance-liefhebbers daarom acteurs zouden zijn, maar hoewel acteurs geoefend zijn in de kunst van het niet zelfbewust zijn van zichzelf, zijn ze zich wel degelijk bewust van het personage dat ze aannemen. Het is een doel van veel drumbeatmuziek, samba, rock-’n-roll, jazz enzovoort.

De trance wordt veroorzaakt door de muziek. Trance wordt voornamelijk in clubs gespeeld en maakt deel uit van een set van vergelijkbaar geconstrueerde muziek: de beste dj’s kunnen een set van een uur of langer spelen, terwijl luisteraars zich er niet eens van bewust zijn dat de tracks in de tussentijd zijn veranderd. Ze worden aangetrokken door de magnetische aantrekkingskracht van de beat en voor de eenzamen en de muurbloempjes is het tijd om te dansen, omdat niemand naar je kijkt (en het kan je niet schelen of ze dat wel doen). Het is jij, de muziek en de euforie.

Beloof me alsjeblieft dat je niet na 30 seconden afhaakt: clubmuziek heeft altijd een lange in- en uitlooptijd, zodat de DJ op creatieve wijze de overgang tussen de nummers kan wegwerken. Dit duurt meer dan negen minuten, dus reserveer een tijd en plek om dit te ervaren … met euforie.

Omdat ik zelf geen DJ ben, weet ik eerlijk gezegd niet of je dit als bladmuziek kunt kopen. Discomuziek is hitparade-spul: de schijf zoals die in de master is opgenomen, is de schijf die je hoort, welke disco je ook ingaat: die afhankelijkheid van de originele muziek bevordert de voorspelbaarheid en is daarom minder interessant als muziekervaring—het feest blijft relatief sober van karakter. Clubmuziek is veel vrijer, vooral met technieken als sampling en scratching, en wat ze in de toekomst ook bedenken. De DJ’s van vandaag maken van vooraf opgenomen muziek een creatieve ervaring ter plekke, zodat de kans dat een gewone clubganger dezelfde muziek in exact dezelfde versie meer dan eens hoort, eigenlijk heel klein is.

Het feit dat deze melodie een tekst heeft, is relatief ongebruikelijk: vocalen leiden af ​​van de trance-ervaring door de luisteraar terug te brengen naar concrete gebeurtenissen. Dit is echter een trancemelodie waarvan ik de gezongen tekst echt leuk vind. De stem van Mavie Marcos probeert de muziek niet te begeleiden, en de muziek begeleidt haar ook niet: zij en de muziek vormen een organisch geheel, wat het hele punt is, vooral als de luisteraar zich erbij aansluit.

Het stuk is bijna opgebouwd als een symfonische beweging, maar afgezien van de stem is het natuurlijk allemaal elektronisch. Er is echter geen reden om verwaand te zijn over muziek die niet op houten instrumenten wordt gespeeld: dat zijn echte, theoretische akkoorden die rillingen over je ruggengraat sturen, en dat is echte euforie die je optilt. Bovendien is Gé’s landgenoot Tijs Verwest een echte man en een echte muzikant, die hier optreedt als DJ Tiësto, die vrijwel universeel wordt geprezen als een van de beste, zo niet de beste, DJ’s aller tijden (hij geeft concerten: reken maar — een concert met opgenomen muziek; nu moet je toch nieuwsgierig zijn?)

Als je normaal gesproken naar Beethoven en zijn Negende symfonie luistert, is dit veel korter en komt het veel sneller tot de kern (niemand gaat echt naar de Negende voor de eerste drie delen, toch?). DJ Tiësto heeft zelfs zijn eigen antwoord op Ode an die Freude: luister naar het crescendo op 4’25”.

Twintig jaar lang waren Gé en ik het oneens over één ding in het bijzonder: God, en of Hij bestaat. Ik had het eerder niet door, maar we komen hier de volgende tekst tegen:

Neem dit happy end weg, het is allemaal hetzelfde; God zal deze eenvoud niet verspillen aan mogelijkheden. Niemand roept me aan de deur: een onvoorspelbare zal het niet meer proberen, en wordt stilletjes moeilijker te negeren.

Kijk recht vooruit: er is niets meer te zien; wat gedaan is, is gedaan, dit leven heeft me in zijn greep. Laat het gewoon gaan: wat nu is, kan nooit meer zijn.

Gé en ik hebben veel trancemuziek samen gehoord, maar er waren maar weinig nummers waarvan we dachten dat ze dit overtroffen. Misschien … omdat. Ik hoop dat hij luistert. De LP Ziggy Stardust and the Spiders from Mars van David Bowie draagt ​​onderaan de achterkant van de hoes de ongebruikelijke instructie voor luisteraars: op maximaal volume af te spelen; dit is ook een stuk dat op laag volume niet echt tot zijn recht komt.

Beautiful Things

Geschreven door DJ Tiësto

Uitgevoerd door Andain (Josh Gabriel en Mavie Marcos).

Uitgebracht in 2003.