Checks and imbalances: I just do my job

But what if your employer’s tipping the scales?

[BESCHIKBAAR IN HET NEDERLANDS VERDER NAAR BENEDEN]

I have a buddy who works at a water treatment plant about ten kilometres away. I have two questions for him, which I will first answer here myself, and then I will provide his own answers at the end of this article (as of writing this, I haven’t asked him yet).

The first question is: what would you do if you discovered that illegal discharges of sewage are being made into the local watercourses around your treatment plant?

This is what I think he would answer: I would report the matter to line management and expect to see remedial action taken.

And the second question is this: what would you do if you knew ahead of time that line management are already fully aware of the illegal discharges?

This is what I think he would answer: I would say nothing and just be glad I still have a job.

Image: A typical worker at a typical water treatment station in Belgium.

---

The day I joined my first law firm as a trainee solicitor, the partner to whom I was assigned was incandescent. He had just lost a case that had gone to proof (they call it trial in England), in which, to his absolute and certain knowledge, a police officer had lied through his back teeth whilst giving evidence on the witness stand.

A year or so later, I was very near being arrested on a Glasgow street when a Morris Marina packed with five occupants came screaming around a corner into Hope Street, narrowly avoiding knocking me over as I crossed the road. The vehicle screamed to a halt and a diminutive man—what my mother would have described as a gnyaff in Glasgow vernacular—dressed in a plain raincoat emerged and threatened that he would “f***in’ joil me.” The two gentlemen with him on the back seat of the car were dressed in senior police uniforms which matched their senior police waistlines. While the possibility that they were on their way to a fancy dress party was not that remote, the somewhat closer likelihood was that they had come from the Strathclyde Police Headquarters in Pitt Street, the direction from which they had descended West George Street at a rate of knots. The threat was duly noted and the little man and his friends continued on their way. In all senses of the phrase.

Incidentally, the City of Glasgow Police (which was amalgamated into Strathclyde Police in 1975, with all the Scottish forces thereafter being formed into Police Scotland in 2013) was set up long before Sir Robert Peel had instituted the Bobbies of the Metropolitan force in London (he is often credited with inventing the idea of police in Britain, but that story is itself invented—by Londoners, of course).

Glasgow’s police dates from 1779, a force which, for want of funds, went into demise in 1781. After another false start in 1788, parliament (the one in London, so they can’t pretend ignorance) passed the Glasgow Police Act of 1800, a full 29 years before Sir Robert Peel’s measures were enacted for London at what would be known—appropriately enough—as Scotland Yard.

In the early days, policemen’s good conduct was guaranteed by a deposit they needed to make, of 50 pounds. That, it must be said, was a very large sum of money back in 1800 (around 5,250 pounds in today’s money). I suspect the deposit was not only intended to guaranteed the officers’ good conduct, but also that they hailed from a given social stratum.

Those who know Glasgow will be aware of the reputation of the Gorbals as a den of thieves. This is because it is a den of thieves, or at least it used to be. Because the Barony and Regality of Glasgow was separate from the Barony of Gorbals, the Glasgow Police originally had no jurisdiction there, with the result that, upon its formation, many criminal types moved into Gorbals in the early 19th century in order to escape the, then, short arm of the law. That arm became a little longer in 1808, with the foundation of the parallel Gorbals police service.

One of the first policemen to serve in the new Gorbals force was William, father of Allan, Pinkerton, who was injured in a riot and invalided out of the force. Son Allan would subsequently emigrate to America, where he became a bodyguard to President Abraham Lincoln during the Civil War. He would be enlisted to set up the US Secret Service and, as he is perhaps best known, he founded the famous Pinkerton’s Detective Agency.

With these two insights into how police in Glasgow functioned in the 1980s, I had a fair gauge, at age 23, of who are the police—whom I had no intention of joining—and of how the law firm I had joined stood in relation to them. At that juncture, I harboured no fear that I would ever be asked to lie, whether for the police, or for that law firm, or indeed for any law firm. No, not lie. But keep quiet, yes.

By the time I was 30, I was studying German law under the aegis of the Ministry of Justice of the State of North Rhine-Westphalia and the senior judges of the Düsseldorf Oberlandesgericht, the highest State court in that jurisdiction. The respected doyens of the Düsseldorf bench taught me and my cohorts (a group of 20 foreign lawyers) that all law is subject to schaks und balances (by which we assumed they meant checks and balances). Checks and balances, such as are put in place to prevent people from lying.

One such check and balance is the ability of an ordinary labourer employed by an employer who is engaged in illegal activity to report that activity without fear of recrimination. Nonetheless there is often no reporting of criminal activity of which employees are well aware because companies emphasise loyalty to the corporate family (be it reciprocal or otherwise) above loyalty to the society in whose midst they operate. Naturally, such businesses would never stoop to the coercive practices so freely engaged in by other kinds of families, such as the mafia, which occasion such harm and detriment to society.

Checks and balances are an essential form of regulation in systems that value doing what is right above doing what you’re told. They are a system of corrections that allows anyone who steps out of line to be brought back into line. Anyone. Regardless of where they are on the social, corporate or governmental ladder. They are a means by which the orderliness decree’d by the laws passed by representatives elected by the people is maintained, not only by the forces of law and order constituted under such laws, but by the very people by whose authority (their vote) the parliament, thus elected, passes the laws, thus enacted. By ensuring checks and balances, the circular logic of a system of law and order decree’d by a people assembled as a nation is not simply trustingly delegated to parliamentary representatives, or board members of corporations, but is verified and endorsed by the very people by whom the authority wielded by such bodies is conferred.

The name for this is democracy. It is oversight by the populus of enforcement of the rules whose legality is the responsibility of representatives (senatus) elected by the same populus—SPQ(R), or senatus populusque (Romae): that is not just a fancy slogan to list some random things or to embellish lamp standards; it’s a list of interactions and counter-interactions that ensure harmony and constancy in government and civic life.

When those whose function it is to act as a check or balance to prevent a situation becoming compromised, at best, turn a blind eye to or, at worst, endorse unlawful activity instead of providing a check or balance against it as they should, then the checks and balances fall away and one is left in a situation in which he who wields the biggest fist (in terms of recriminations) wins the day, instead of right winning the day. There is nothing wrong with the biggest fist winning the day, it must be said. Things function perfectly when the biggest fist wins the day; provided fairness and honesty play no role whatsoever in defining what comprises winning. Sometimes I wonder at the consternation expressed at sportspeople who dope to win, and yet the same tactics in other walks of life are so easily shrugged off as that’s just the way it is.

In my employment days (as opposed to self-employment), I worked in-house for law firms and a Big Four business advisory firm and a bank. In each one of them, I remarked upon things that, in my view, were not right. The law firm, I left before I was pushed (not the one cited above); the Big Four firm and the bank kicked me out; I am thankful to them for doing all that, because I like to think that they thereby saved my integrity through their dismissive action. The scandals that the Big Four firm engaged in were not local to where I was located, but they were shocking in their enormity in any event. The bank had been bailed out in the 2008 crisis, and acted as if it were master of all it surveyed, especially once it had paid off its interest-free loan. It acted as though it was beyond criticism, and engaged in systems that prevented any criticism from reaching the ears of its echelons on high. It’s not a question of principle to elevate the mode of address towards one’s section head from first name-basis to Mrs —, and the formal form of you, it’s just that I felt it was: I had ceased to be on first-name terms with the woman. As a question of my principle.

So, what has my buddy replied to the questions I put to him? The reasons I wanted to ask him in particular is that, in the UK, there is a system of water provision that is organised through private companies who serve their localities with fresh, pure water. One, Severn Trent, is rated by the UK’s Environment Agency with five stars out of five, whilst the company incurred a fine of 2 million pounds last February. This makes me wonder how big a fine one has to reap for illegally dumping sewage in water courses before one loses a star on the Environment Agency’s classification. Was the Environment Agency coerced into giving five stars?

Severn Trent contend that all their operations are within the terms of their licences, which is astonishing for a company that dumped sewage into public water courses for over 1,300 hours in 2022. But, if German law is bestrewn with checks and balances, I just wonder what checks and balances exist in England, which ensure that, if a company does not adhere to its licence’s terms, it gets fined appropriately and then doesn’t actually get a rating of five stars out of five. It’s hardly fair if a company in fact does not dump sewage into public waterways and does not get fined, but presumably also gets rated the same five stars as those that are fined for dumping sewage. Because it means that the company that is properly operated has no tangible benefit in being properly operated; at least that doesn’t seem fair.

Here are my buddy’s responses to the questions set out above:

1. What would you do if you discovered that illegal discharges of sewage are being made into the local watercourses around your treatment plant?¹

   My guess: I would report the matter to line management and expect to see remedial action taken.

   His answer: I would discuss it with colleagues, and then see what we can and are allowed to do—find a solution by conducting an investigation. If necessary, we would have to delay taking action and escalate the matter.²

2. What would you do if you knew ahead of time that line management are already fully aware of the illegal discharges?³

   My guess: I would say nothing and just be glad I still have a job.

   His answer: I don’t know what we would do about it. Would you resign? I don’t think so. I don’t know. If they came and demanded that I have stupid vaccinations to be allowed to continue working there, then I would leave, yes. There are red lines, but I can’t say where they are right now—it depends on the situation. Otherwise I just do my job.⁴

Well, I wasn’t far off: I think everyone could have predicted these answers, or something like them. When I asked him if he would feel free from recriminations if he reported the problem under his name to an authority or the police, he said, no. So far he would not go. He will not put his head on the block for a bit of water pollution. It has to be borne in mind that Severn Trent might be a company, but there are people just like my buddy who work for it. And whether they ever resigned over the company’s sewage discharge policies, I cannot say.

A truck ran over a traffic bollard (worth around 500 euros) in our street last week and I took a picture, though not a clear one. But we know who did it. My buddy says I should report it to the police, but anonymously, otherwise men with guns could end up coming to the door (we’re talking secondhand cars here)—and he means it. It’s funny what we’re prepared to do ourselves, compared to what we reckon other people ought to do, to uphold the rule of law.

Meanwhile, the papers state that, in order to preserve support for her re-election as the head of the European Commission, Ursula Von der Leyen is supposed to have, earlier this year, suppressed an official EU democracy balance sheet critical of Italy’s press freedoms, lest she thereby scupper Italian support for her election bid. The re-election behind her, the report is now out, and Ms Von der Leyen is also simply doing her job, whether by foul means, or worse. Some would say that she was sneaky in suppressing the report. Some would say she was wily. Some would say she did right not to torpedo her chance of re-election, and then to hit Italy with the criticism in any case. One thing’s for sure—she can’t stand for a third term, regardless of how mad at her Italian Prime Minister Meloni is right now.

Meanwhile, meanwhile, in the US a 24-year-old airline steward is suing Delta Airlines for chucking him out, he thinks, because he wants to unionise. “Delta themselves, through their own policies, encourage an open door policy. They encourage employees to bring up concerns,” Aryasp Nejat told The Guardian. “They explicitly say that they don’t tolerate discrimination, harassment, retaliation, and they want us to engage in constructive dialogue. But then, when I made my comments in protest of their anti-union campaign, in protest of the harassment that I and another flight attendant suffered, the company retaliated against me.” A spokesperson for Delta Airlines said: “Delta does not tolerate retaliation or harassment of any kind.” A policy of open dialogue does make it somewhat easier to know who to get rid of, however, don’t you think? Tell us what you think about how we run our company, and we’ll tell you whether we still want you in our ‘family’.

As for me, after my experiences of the Glasgow police, Big Four accountancy firms and banks, should I be putting my head on the block? Well, I have already been guillotined three times…

Just let them get on with it. Whatever it might happen to be.

---

[NEDERLANDSE VERSIE]

Ik heb een maat die op een waterzuiveringsinstallatie werkt, zo’n tien kilometer verderop. Ik heb twee vragen voor hem, die ik hier eerst zelf zal beantwoorden en die ik aan het einde van dit artikel zal beantwoorden (op het moment dat ik dit schrijf, heb ik hem nog niet gesteld).

De eerste vraag is: wat zou je doen als je erachter zou komen dat er illegale lozingen van rioolwater plaatsvinden in de lokale waterlopen rond je zuiveringsinstallatie?

Ik denk dat hij dit zou antwoorden: ik zou de kwestie melden bij het lijnmanagement en verwachten dat er maatregelen worden genomen.

En de tweede vraag is: wat zou je doen als je van tevoren wist dat het lijnmanagement al volledig op de hoogte is van de illegale lozingen?

Ik denk dat hij dit zou antwoorden: ik zou niets zeggen en gewoon blij zijn dat ik nog een baan heb.

Afbeelding: een typische werknemer bij een typisch waterzuiveringsstation in België.

---

De dag dat ik bij mijn eerste advocatenkantoor als advocaat-stagiair aan de slag ging, was de vennoot aan wie ik werd toegewezen gloeiend. Hij had net een zaak verloren die tot bewijsvoering was gekomen, waarin, voor zover hij zeker wist, een politieagent had gelogen terwijl hij getuigenis aflegde op de getuigenbank.

Ongeveer een jaar later was ik bijna gearresteerd op een straat in Glasgow toen een Morris Marina vol met vijf inzittenden hard om een ​​hoek kwam rijden in Hope Street, en ternauwernood wist te voorkomen dat hij mij omver zou rijden toen ik de weg overstak. Het voertuig kwam schreeuwend tot stilstand en een nietig mannetje—wat mijn moeder in de volkstaal van Glasgow een gnyaff zou hebben genoemd—gekleed in een eenvoudige regenjas kwam naar buiten en dreigde dat hij “f***in’ joil” zou. De twee heren bij hem op de achterbank van de auto waren gekleed in politie-uniformen die pasten bij hun taille. Hoewel de mogelijkheid dat ze op weg waren naar een verkleedfeestje niet zo klein was, was de waarschijnlijkheid dat ze van het Strathclyde Police Headquarters in Pitt Street kwamen, de richting van waaruit ze West George Street met een snelheid van 100 km/u waren afgedaald. De dreiging werd opgemerkt en de kleine man en zijn vrienden vervolgden hun weg. In alle betekenissen van het woord.

Overigens werd de City of Glasgow Police (die in 1975 werd samengevoegd met Strathclyde Police, waarna alle Schotse korpsen in 2013 werden samengevoegd tot Police Scotland) opgericht lang voordat Sir Robert Peel de Bobbies van het Metropolitan-korps in Londen had opgericht (hij wordt vaak gecrediteerd voor het bedenken van het idee van politie in Groot-Brittannië, maar dat verhaal is zelf bedacht—door Londenaren, natuurlijk).

De politie van Glasgow dateert uit 1779, een korps dat, wegens gebrek aan fondsen, in 1781 ten onder ging. Na een nieuwe valse start in 1788 nam het parlement (het parlement in Londen, dus ze kunnen niet doen alsof ze het niet wisten) de Wet van 1800 over de Politie van Glasgow aan, vol 29 jaar voordat de maatregelen van Sir Robert Peel werden ingevoerd voor Londen bij wat bekend zou worden—toepasselijk genoeg—als Scotland Yard.

In de begindagen werd het goede gedrag van politieagenten gegarandeerd door een borgsom van 50 pond die ze moesten overhandigen. Dat was, dat moet gezegd worden, in 1800 een heel groot bedrag (ongeveer 6,250 euro in de huidige valuta). Ik vermoed dat de borgsom niet alleen bedoeld was om het goede gedrag van de agenten te garanderen, maar ook dat ze uit een bepaalde sociale klasse kwamen.

Degenen die Glasgow kennen, zullen weten dat de Gorbals een reputatie heeft als een rovershol. Dat komt omdat het een rovershol is, of in ieder geval was dat het. Omdat de Barony and Regality of Glasgow gescheiden was van de Barony of Gorbals, had de Glasgow Police daar oorspronkelijk geen jurisdictie, met als gevolg dat veel criminele types na de oprichting begin 19e eeuw naar Gorbals verhuisden om te ontsnappen aan de toen nog korte arm van de wet. Die arm werd in 1808 iets langer, met de oprichting van de parallelle Gorbals-politiedienst.

Een van de eerste politieagenten die diende in het nieuwe Gorbals-korps was William, de vader van Allan, Pinkerton, die gewond raakte bij een rel en invalide werd uit het korps. Zoon Allan zou later emigreren naar Amerika, waar hij lijfwacht werd van president Abraham Lincoln tijdens de Burgeroorlog. Hij heeft ook een role gehad in het opzetten van de Amerikaanse geheime dienst en, zoals hij misschien het best bekend is, richtte hij het beroemde Pinkerton’s Detective Agency op.

Met deze twee inzichten in hoe de politie in Glasgow in de jaren 80 functioneerde, had ik op 23-jarige leeftijd een redelijk beeld van wie de politie is—bij wie ik niet van plan was om me te voegen—en hoe het advocatenkantoor waar ik me wel gevoegd had zich tot hen verhield. Op dat moment had ik geen angst dat ik ooit zou worden gevraagd om te liegen, of dat nu voor de politie was, of voor dat advocatenkantoor, of voor welk advocatenkantoor dan ook. Nee, niet liegen. Maar mijn mond houden, ja.

Toen ik 30 was, studeerde ik Duits recht onder auspiciën van het Ministerie van Justitie van de deelstaat Noordrijn-Westfalen en de hoogste rechters van het Oberlandesgericht Düsseldorf, het hoogste staatsgerechtsghof in dat rechtsgebied. De gerespecteerde doyens van de rechtbank in Düsseldorf leerden mij en mijn cohorten (een groep van 20 buitenlandse advocaten) dat alle wetgeving onderhevig is aan schaks und balances (waarmee we aannamen dat ze checks and balances bedoelden).

Een dergelijke check and balance is het vermogen van een gewone arbeider die in dienst is van een werkgever die zich bezighoudt met illegale activiteiten om die activiteiten te melden zonder angst voor vergelding. Niettemin wordt er vaak geen melding gemaakt van criminele activiteiten waarvan werknemers zich goed bewust zijn, omdat bedrijven de nadruk leggen op loyaliteit aan de bedrijfsfamilie (hetzij wederkerig of anderszins) boven loyaliteit aan de samenleving waarin ze opereren. Uiteraard zouden dergelijke bedrijven zich nooit verlagen tot de dwingende praktijken die andere families, zoals de maffia, zo vrijelijk hanteren en die zoveel schade en nadeel aan de samenleving berokkenen.

Checks and balances zijn een essentiële vorm van regulering in systemen die waarde hechten aan het doen van wat juist is boven het doen van wat je wordt opgedragen. Het is een systeem van correcties waarmee iedereen die uit de pas loopt, weer in het gareel kan worden gebracht. Iedereen. Ongeacht waar ze zich op de sociale, bedrijfs- of overheidsladder bevinden. Ze zijn een middel waarmee de orde die is vastgelegd in de wetten die zijn aangenomen door vertegenwoordigers die door het volk zijn gekozen, wordt gehandhaafd, niet alleen door de krachten van wet en orde die onder dergelijke wetten zijn ingesteld, maar door de mensen op wiens gezag (hun stem) het parlement, aldus gekozen, de wetten aanneemt, aldus afgekondigd.

Door checks and balances te garanderen, wordt de circulaire logica van een systeem van wet en orde dat is vastgelegd door een volk dat als natie is samengekomen, niet eenvoudigweg vol vertrouwen gedelegeerd aan parlementaire vertegenwoordigers of bestuursleden van bedrijven, maar wordt geverifieerd en onderschreven door de mensen aan wie het gezag dat door dergelijke lichamen wordt uitgeoefend, is verleend.

De naam hiervoor is democratie. Het is toezicht door de populus op de handhaving van de regels waarvan de wettigheid de verantwoordelijkheid is van vertegenwoordigers (senatus) die door dezelfde populus zijn gekozen - SPQ(R), of senatus populusque (Romae): dat is niet zomaar een mooie slogan om wat willekeurige dingen op te sommen; het is een lijst van interacties en tegen-interacties die harmonie en standvastigheid in de overheid en het maatschappelijk leven garanderen.

Wanneer degenen die als controle- of evenwichtsorgaan moeten fungeren om te voorkomen dat een situatie in gevaar komt, in het beste geval een oogje dichtknijpen voor illegale activiteiten of deze in het slechtste geval goedkeuren in plaats van als een controle- of evenwichtsorgaan te fungeren zoals ze zouden moeten, dan vallen de controle- en evenwichtsfuncties weg en blijft men achter in een situatie waarin degene die de grootste vuist maakt (in termen van vergeldingen) wint, in plaats van dat de rechtvaardigheid wint. Er is niets mis mee dat de grootste vuist de dag wint, dat moet gezegd worden. Dingen werken perfect wanneer de grootste vuist de dag wint; mits eerlijkheid en oprechtheid geen enkele rol spelen bij het definiëren van wat winnen inhoudt. Soms verbaas ik me over de consternatie bij sporters die doping gebruiken om te winnen, en toch worden dezelfde tactieken in andere lagen van de bevolking zo gemakkelijk afgedaan alsof het gewoon zo is.

In mijn werkzame leven (in tegenstelling tot mijn tijd als zelfstandige) werkte ik in-house voor advocatenkantoren, een Big Four-adviesbureau en een bank. In elk van hen merkte ik dingen op die, naar mijn mening, niet klopten. Het advocatenkantoor verliet ik voordat ik werd geduwd (niet het hierboven genoemde); het Big Four-kantoor en de bank gooiden me eruit; ik ben hen dankbaar dat ze dat allemaal hebben gedaan, omdat ik graag denk dat ze daarmee mijn integriteit hebben gered door hun afwijzende actie. De schandalen waar het Big Four-kantoor zich mee bezighield, speelden zich niet af in de omgeving waar ik werkte, maar ze waren hoe dan ook schokkend in hun enormiteit. De bank was gered in de crisis van 2008 en deed alsof ze meester was over alles wat ze onderzocht, vooral nadat ze hun renteloze lening had afbetaald. Ze deed alsof ze boven kritiek verheven was en hield zich bezig met systemen die ervoor zorgden dat kritiek de oren van haar hogere regionen niet bereikte. Het is geen kwestie van principe om de aanspreekvorm van je afdelingshoofd te verheffen van voornaam naar mevrouw —, en de formele vorm van u, het is gewoon dat ik het zo voelde: ik was niet langer op voornaam-termen met de vrouw. Als een kwestie van mijn principe.

Dus, wat heeft mijn buddy geantwoord op de vragen die ik hem stelde? De reden dat ik hem in het bijzonder wilde vragen is dat er in het Verenigd Koninkrijk een systeem van watervoorziening is dat wordt georganiseerd door individuele bedrijven die hun gemeenten voorzien van vers, zuiver water. Een daarvan is Severn Trent door het Britse Milieuagentschap beoordeeld met vijf op vijf sterren, terwijl het bedrijf in februari vorig jaar een boete van 2 miljoen pond kreeg. Dit doet me afvragen hoe hoog de boete moet zijn die je moet verschulden voordat door het illegaal lozen van rioolwater in waterlopen je een ster verliest op de classificatie van het Milieuagentschap. Werd het Milieuagentschap gedwongen om vijf sterren te geven?

Severn Trent beweert dat al hun activiteiten binnen de voorwaarden van hun vergunningen vallen, wat verbazingwekkend is voor een bedrijf dat al meer dan 1.300 uren lang in 2022 rioolwater in openbare waterlopen loozde. Maar als de Duitse wet vol staat met checks and balances, vraag ik me af welke checks and balances er in Engeland bestaan, die ervoor zorgen dat als een bedrijf zich niet aan de voorwaarden van zijn licentie houdt, het een gepaste boete krijgt en vervolgens niet daadwerkelijk een beoordeling van vijf op vijf sterren krijgt. Het is nauwelijks eerlijk als een bedrijf in feite geen rioolwater in openbare waterwegen loost en geen boete krijgt, maar vermoedelijk ook dezelfde vijf sterren krijgt als bedrijven die een boete krijgen voor het lozen van rioolwater. Omdat het betekent dat het bedrijf dat naar behoren wordt gerund geen tastbaar voordeel heeft over een bedrijf die niet naar behoren wordt gerund; dat lijkt in ieder geval niet eerlijk.

Hier zijn de antwoorden van mijn maat op de hierboven gestelde vragen:

1. Wat zou je doen als je erachter zou komen dat er illegaal rioolwater wordt geloosd in de lokale waterlopen rondom je zuiveringsinstallatie?

   Ik denk: ik zou de kwestie melden bij het lijnmanagement en verwachten dat er corrigerende maatregelen worden genomen.

   Zijn antwoord: Ik zou het bespreken met de collega’s, en dan zien wat we mogen en kunnen doen—een oplossing zoeken door en onderzoek. Eventueel moesten we de zaak uitstellen en escaleren.

2. Wat zou je doen als je vooraf wist dat het lijnmanagement volledig op de hoogte is van de illegale lozingen?

   Ik denk: ik zou niets zeggen en gewoon blij zijn dat ik nog een baan heb.

   Zijn antwoord: Ik weet dan niet wat we eraan zouden moeten doen. Zou je je opzegging indienen? Dat niet, denk ik. ’Kweet het niet. Indien ze zouden komen en eisen dat ik stomme vaccinaties moet hebben om daar verder te mogen werken, dan zou ik weg gaan, ja. Er zijn rode lijnen, maar ik kan nu niet zeggen waar precies ze liggen—hangt af van de situatie. Anders doe ik gewoon m’n werk.

Nou, ik zat er niet ver naast: ik denk dat iedereen deze antwoorden, of iets dergelijks, had kunnen voorspellen. Toen ik hem vroeg of hij zich vrij zou voelen van vergelding als hij het probleem onder zijn naam zou melden bij een autoriteit of de politie, zei hij: nee. Tot daar zou hij niet gaan. Hij zal zijn hoofd niet op het blok zetten voor een beetje watervervuiling.

Je moet in gedachten houden dat Severn Trent misschien een bedrijf is, maar dat er mensen zijn zoals mijn maat die er werken. En of ze ooit zijn opgestapt vanwege het beleid van het bedrijf om afvalwater te lozen, kan ik niet zeggen.

Een vrachtwagen reed vorige week over een verkeerspaaltje (ter waarde van ongeveer 500 euro) in onze straat en ik heb er een foto van gemaakt, maar geen duidelijke. Maar we weten wie het heeft gedaan. Mijn maat zegt dat ik het bij de politie moet melden, maar anoniem, anders zouden er mannen met wapens aan de deur kunnen komen (we hebben het hier over tweedehands auto’s)—en hij meent het. Het is grappig wat we zelf bereid zijn te doen, vergeleken met wat we vinden dat andere mensen zouden moeten doen, om de rechtsstaat te handhaven.

Ondertussen melden de kranten dat Ursula Von der Leyen, om steun te behouden voor haar herverkiezing als hoofd van de Europese Commissie, eerder dit jaar een officiële EU-democratiebalans zou hebben onderdrukt waarin kritiek werd geleverd op de persvrijheid in Italië, om te voorkomen dat ze daarmee de Italiaanse steun voor haar verkiezingsbod zou ondermijnen. De herverkiezing achter de rug, het rapport is nu uit, en mevrouw Von der Leyen doet ook gewoon haar werk, hetzij met grove middelen, of erger. Sommigen zouden zeggen dat ze onderhands was in het onderdrukken van het rapport. Anderen zouden zeggen dat ze sluw was. Sommigen zouden zeggen dat ze er goed aan deed om haar kans op herverkiezing niet te torpederen, en vervolgens Italië in ieder geval met de kritiek te treffen. Eén ding is zeker: ze kan zich niet kandidaat stellen voor een derde termijn, ongeacht hoe boos op haar de Italiaanse premier Meloni op dit moment zou zijn.

Ondertussen ondertussen klaagt een 24-jarige steward in de VS Delta Airlines aan omdat ze hem eruit hebben gegooid, denkt hij, omdat hij zich wil aansluiten bij een vakbond. “Delta zelf, via haar eigen beleid, moedigt een opendeurbeleid aan. Ze moedigen werknemers aan om hun zorgen te uiten,” vertelde Aryasp Nejat aan The Guardian. “Ze zeggen expliciet dat ze discriminatie, intimidatie en vergelding niet tolereren en ze willen dat we een constructieve dialoog aangaan. Maar toen ik mijn opmerkingen maakte uit protest tegen hun antivakbondscampagne, uit protest tegen de intimidatie die ik en een andere flight attendant ondergingen, nam het bedrijf wraak op mij.” Een woordvoerder van Delta Airlines zei: “Delta tolereert geen enkele vorm van vergelding of intimidatie.” Een beleid van open dialoog maakt het wel iets makkelijker om te weten van wie je af moet, maar vind je niet? Vertel ons wat u vindt van de manier waarop wij ons bedrijf runnen, en wij vertellen u of we u nog steeds in onze ‘familie’ willen.

Wat mij betreft, na mijn ervaringen met de politie van Glasgow, de Big Four-accountantskantoren en banken, moet ik mijn hoofd op het blok zetten? Nou, ik ben al drie keer geguillotineerd…

Laat ze maar gewoon hun gang gaan. Wat hun gang ook mag zijn.

1. Wat zou je doen als je erachter zou komen dat er illegaal rioolwater wordt geloosd in de lokale waterlopen rondom je zuiveringsinstallatie?

2. Ik zou het bespreken met de collega’s, en dan zien wat we mogen en kunnen doen—een oplossing zoeken door en onderzoek. Eventueel moesten we de zaak uitstellen en escaleren.

3. Wat zou je doen als je vooraf wist dat het lijnmanagement volledig op de hoogte is van de illegale lozingen?

4. Ik weet dan niet wat we eraan zouden moeten doen. Zou je je opzegging indienen? Dat niet, denk ik. ’Kweet het niet. Indien ze zouden komen en eisen dat ik stomme vaccinaties moet hebben om daar verder te mogen werken, dan zou ik weg gaan, ja. Er zijn rode lijnen, maar ik kan nu niet zeggen waar precies ze liggen—hangt af van de situatie. Anders doe ik gewoon m’n werk.