Hoe vrolijk je iemand op die in het ZH ligt?

Cheering up a hospital, patiently

[English version below]

Ik schrijf lange berichten en vrienden die denken dat ze vrienden zijn, vertellen me dat ze te lang zijn. Ik besteed enorm veel aandacht aan lange berichten, en mensen zeggen dat ze te lang zijn. Mensen willen vriendschap die is afgestemd op hun persoonlijke wensen.

Ik besloot op zondag al mijn tuinverlichting op haspels te winden, om vooral te onderzoeken waarom ze niet werkten. Ik besloot dat kapotte draden misschien één van de oorzaken waren dat ze niet werkten, dus besloot ik een track en trace uit te voeren, door de draden visueel te volgen totdat ik de breuken vond. Het volgende klusje was het verbinden van de kapotte draden, dus ging ik naar Gamma, waar we vroeger een dompelpomp waren gaan kopen, aangezien het de enige bouwmarkt is die op zondag open is. Ik kocht Wigo-connectoren, die 7 euro kostten voor 10. Ik aarzelde over een tweede pakje en liet het bij het ene. De verpakkingen van 20 waren niet op voorraad. Ze zijn geweldig en ik heb één draad van 165 meter terug werkend gekregen; de blauwe zullen meer gehannes nodig hebben, omdat ze veel knipperen en stoppen en starten.

Vandaag was het dus “hartinspectiedag” bij me op het ziekenhuis. Ik reed om 7 uur een uur lang naar Jette, naar het ziekenhuis, in stromende regen en druk verkeer en een constante angst om iemand zijn achter in te rijden. De hele weg op de ringweg waren er opstoppingen, maar—Gott sei Dank—ik moest om acht uur in het ziekenhuis zijn (voordat ze me een boete gaven omdat ik te laat kwam), en heb het ook gehaald. Zat 40 minuten te wachten om geroepen te worden. Allereerst namen ze mijn bloeddruk op. “Oh, het is een beetje hoog: 17/9”, zegt de verpleegster. “Dat, lieve dame, is de druk die het bloed heeft als ik midden in de nacht uit bed word gehaald om hier om 8 uur te zijn, om vervolgens 40 minuten in de wachtkamer te blijven hangen totdat ik word geroepen. Hoe kun je vertraging hebben als ik de eerste patiënt van de dag ben?” Er komt nog een verpleger binnen. “U bent hierna bij mij”, roept hij naar mij. Ik antwoord: “Ik ben bij u als u me hierna komt halen. Ik dwaal niet door uw gangen op zoek naar u. Eén ding tegelijk. Stress is slecht voor het hart, weet je dat niet?”

Hij besteedt een uur aan het rondneuzen in mijn hart met een echografie, wat fascinerend is. Ik vraag hem: “Heb je ooit in je eigen hart gespeurd?” Hij antwoordt: “Nee, maar anderen hebben het gedaan om opleiding te volgen.” Hij is erg goed. Er is niets mis met mijn hart. Hij belt dokter Plein, die uit Luxemburg komt. Ik vraag haar om mij een analyse in het Luxemburgs te vertellen en ze zegt dat ze het kan—ze weet alles. Ik zeg tegen haar: “Dat komt vast wel van pas, alles te weten.” Ze probeert mij als patiënt te behandelen, maar tevergeefs.

We gaan naar haar kantoor. Hoe lang ben ik? Ik vertel haar hoe lang ik ben en voeg eraan toe: “Je collega heeft dat net gevraagd—maak je geen aantekeningen?” Blijkbaar niet. Ze vraagt hoeveel ik weeg. Ik vertel haar wat ik tegen de andere verpleegster heb gezegd: geen flauw idee, maar ik reken op 112 kilo. Ze vertelt me dat het te zwaar is. Ik vertel haar dat ze WEL alles weet. Ze lacht. Ze vertelt me dat ik nog steeds rook. Ik vertel haar dat ze toch niet alles weet. Ze is verbijsterd. Ik vertel haar dat ik het heb opgegeven. Ze vraagt mij wanneer. Ik vraag haar: “Is het belangrijk?” Ze zegt: “Ja.” Ik zeg tegen haar: “Acht augustus. Is het een wonder dat ik tien kilo ben toegenomen?” Ze zet mij op de fiets. Ik kan goed fietsen en ik fiets goed, en ze zijn onder de indruk. En ze hebben nog eens tien euro op zak voor een onnodige test, die ze naar eigen zeggen over tweeënhalf jaar zullen herhalen. We zullen zien. Misschien ben ik dan dood.

Er is niets mis met mijn hart. Ik heb een beetje overgewicht en ze kunnen niet beslissen of dat een goede zaak is, omdat het betekent dat ik niet meer rook, of dat ze liever hadden dat ik nog rookte. Dokterstesten voelen als zo’n test. Voor hun meer dan voor mij.

Op weg naar huis was er stilstand op de snelweg, dus ik nam de afslag naar Grimbergen, waar vroeger de hondenkennels waren, aan de Spaanse Lindenbaan, waar we naartoe gingen voor en na ieder vakatie. Heb een gekke Citroën-chauffeur gevolgd, die wilde wachten tot alle tegenliggers een geparkeerde auto aan hun eigen kant van de weg waren gepasseerd. Wat een etterbek.

Kwam binnen bij Action en het eerste wat ik zag waren lichtslingers. Ieder 18 meter met 240 lampjes, geschikt voor binnen of buiten. Kosten zeven euro vijfennegentig per stuk. Ik had kunnen spuwen omwille van de kosten van de Wigos. Maar nu heb ik beide. Drie – ik heb twee nieuwe gekocht. Ik ben zo gelukkig. Er zullen lichtjes zijn in het donker. Er is altijd licht in het donker, als we ernaar zoeken.

Ik wil licht in jouw donker brengen. Hoe is het met je?

---

[Dutch version above]

I write long messages, and friends who think they’re friends tell me they’re too long. I put a huge amount of thought and consideration into long messages, and people tell me they’re too long. People want friendship tailored to their bespoke desires.

I decided on Sunday to ravel all my garden fairy lights onto reels, in order to investigate—mainly—why they weren’t working. I decided that broken wires might be one of the causes for them not working, so, I decided to do a track and trace, by following the wires visually until I found the breaks. The next job was joining the broken wires, so I went to Gamma, where we’d been to buy a syphon pump yon time, since it’s the only hardware store that’s open on a Sunday. I bought Wigo connectors, which cost seven euros something for ten. I hesitated over a second pack and left it at the one. The packs of 20 were out of stock. They’re great and I got one wire of 165 metres back working; the blue ones will need more fiddling, as they blink, and stop and start a lot.

So, today was “heart inspection day”. I drove an hour at 7 am to Jette, to the hospital, in pouring rain and heavy traffic and a constant fear of back-ending someone. Hold-ups all the way on the ring road, but—Gott sei Dank—got to the hospital for 8 o’clock before they would fine me for being late. Sat for 40 minutes waiting to be called. First thing, they took my blood pressure. “Oh, it’s a bit high: 170/90,” says the nurse. “That, dear lady, is the pressure that blood is at when I’m hauled out of bed in the middle of the night to be here at 8 o’clock, only to be left hanging around the waiting room for 40 minutes till I’m called. How can you have a delay when I’m the first patient of the day?” In comes another nurse: “You’re down with me after this,” he calls at me. I reply, “I’m down with you when you come to get me after this. I’m not wandering around your corridors looking for you. One thing at a time. Stress is bad for the heart, don’t you know?”

He spends an hour poking around my heart with an echograph, which is fascinating. I ask him, “Have you ever poked around your own heart?” He replies, “No, but others have as training.” He’s very good. There’s nothing wrong with my heart. He calls Dr Plein, who’s from Luxembourg. I ask her to tell me an analysis in Luxemburgish and she says she can—she knows everything. I tell her, “That must come in handy, knowing everything.” She tries to treat me as a patient, but in vain.

We move into her office. How tall am I? I tell her how tall I am and add, “Your colleague just asked that—don’t you take notes?” Apparently not. She asks how much I weigh. I tell her what I told the other nurse: not the slightest idea, but I reckon 112 kilos. She tells me it’s too heavy. I tell her she DOES know everything. She smiles. She tells me I still smoke. I tell her she doesn’t know everything after all. She is flummoxed. I tell her I gave up. She asks me when. I ask her, “Is it important?” She says, “Yes.” I tell her, “Eighth of August. Is it any wonder I put on 10 kilos?” She puts me on a bike. I can cycle well and I cycle well, and they are impressed. And they have another ten euros in their pocket for a needless test, which they say they will repeat in two-and-a-half years’ time. We shall see. Maybe I’ll be dead by then.

There’s nothing wrong with my heart. I am a bit overweight and they can’t decide if that’s a good thing, because it means I don’t smoke any more, or whether they’d sooner I was still smoking. Doctors’ tests feel like such a test. For them more than me.

On the way home, there was a standstill on the motorway, so I exited to Grimbergen, where my dogs’ kennels used to be, on Spaanse Lindenbaan. Followed a daft Citroën driver, who wanted to wait until all the upcoming traffic had passed a parked car on their own side of the road. What a PIA. And it’s not Pakistan International Airways.

Popped in at Action and the first thing I saw was light garlands. Each 18 metres with 240 lights, suitable for inside or outside. Costing seven-ninety-five each. I could have spat at the cost of the Wigos. But now I have both. Three—I bought two new ones. I am so happy. There will be lights in the dark. There is always light in the dark, when we look for it.

I want to bring light into your dark. How are you?

Fairy lights twinkling in the dark, by AI.